Επιμόρφωση εκπαιδευτικών στα νέα ΠΣ των Ξένων Γλωσσών

Η προσέγγιση της γλώσσας που υιοθετεί το ΕΠΣ-ξγ είναι σημειωτική-λειτουργική, αντιμετωπίζει τη γλώσσα δηλαδή ως κοινωνική πρακτική. Στη βάση αυτή της λογικής, ο λόγος που παράγεται αποκτά νόημα βάσει πολιτισμικών και κοινωνικών σημείων που τον πλαισιώνουν. Η εκμάθηση της γλώσσας, βάσει των παραδοχών των ειδικών που παρήγαγαν το ΕΠΣ-ξγ, συντελείται μέσω μιας διαδραστικής-ανακαλυπτικής διαδικασίας θέτοντας το μαθητή στη θέση του ενεργού υποκειμένου. Η γλωσσομάθεια αντιμετωπίζεται ως ανάπτυξη πολυγραμματισμών σε μία ή/και περισσότερες γλώσσες.

Ο σχεδιασμός του μαθήματος που προτείνεται στηρίζεται στο σχεδιαστικό πρότυπο «Μάθηση μέσω Σχεδιασμού» (Learning by Design), το οποίο αποτελεί «ένα ψηφιακό εργαλείο σε δομημένο διαδικτυακό περιβάλλον που βοηθά τους εκπαιδευτικούς να σχεδιάζουν μαθησιακές ενότητες με ακρίβεια» προσδιορίζοντας το περιεχόμενο και τον τρόπο προόδου της μαθησιακής διαδικασίας. Τα δομικά στοιχεία αυτού του σχεδιασμού είναι τα ακόλουθα:

Μαθησιακή Εστίαση: η γνωστική περιοχή στο πρόγραμμα σπουδών και το μαθησιακό επίπεδο. Γνωστικοί Στόχοι: προσδοκώμενα μαθησιακά αποτελέσματα και σύνδεση με τα προκαθορισμένα πρότυπα και τα αποτελέσματα αξιολόγησης του προγράμματος σπουδών. Γνωστικές Διαδικασίες: δραστηριότητες, κατάλληλες για ‘το είδος της γνώσης’ που απαιτείται από το μαθητή, συνδεδεμένες με αλληλουχία και κατάλληλο τρόπο, ώστε να ανταποκρίνονται στη διαφορετικότητα/πολυμορφία των μαθητών. Γνωστικά αποτελέσματα: οι διαδικασίες αξιολόγησης: διαμορφωτική και αρθροιστική. Μαθησιακές διαδρομές: περαιτέρω δραστηριότητες που συνιστώνται στους μαθητές όπως άλλες Μαθησιακές Ενότητες.

Σχήμα 2: Δομικά στοιχεία σχεδιασμού LbD (http://neamathisi.com/learning-by-design/the-learning-element)

Η διαδικασία βέβαια που προτείνει το πρότυπο αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για το σχεδιασμό του μαθήματος επί χάρτου. Αποτελείται από τέσσερις φάσεις, οι οποίες χωρίζονται σε δύο υποκείμενες και αφορούν γνωστικές διεργασίες, οι οποίες αντιπροσωπεύουν ένα φάσμα διαφορετικών τρόπων λήψης και παραγωγής της γνώσης (Καραβά & Ζουγανέλη, 2013).